Թարգմանեք ա ֵս պատմությունը:
Թե ինչու են Փորսուղն ու Աղվեսը գետնաորջում ապրում
Պատմում են, թե մի ժամանակ գազաններն ու անասունները անպոչ են եղել: Միայն գազանների արքա առյուծն է պոչ ունեցել:
Անպոչ ապրելը շատ էր դժվար: Ձմռանը դեռ մի կերպ ապրում էին, բայց հենց ամառը գալիս էր ճանճ ու մժեղից փրկություն չկար:Ինչքան էլ օգնություն էին կանչում, միևնույն է օգնող չկար:
Իմացավ այդ մասին գազանների արքան և հրամայեց,որ բոլորը գան ու իրենից պոչ ստանան: Թագավորի սուրհանդակները թռան աշխարհի չորս կողմը՝ գազաններին կանչելու: Փող փչեցին, թմբուկ զարկեցին, բոլորին արթնացրին: Բոլորին ասեցին, բացի արջից: Շատ փնտրեցին, վերջապես նրան գտան որջում քնած: Հրմշտելով արթնացրեցին և հրամայեցին, որ շտապ գնա ու պոչ ստանա: բայց արջը չէր շտապում, իրեն համար հանգիստ քայլում էր: Չորս կողմն էր նայում, մեղր էր փնտրում: Ահա ծառի վրա մի փչակ տեսավ,- Մինչև թագավորին հասնեմ, պետք է ուժ հավաքեմ: Բարձրացավ ծառը, մեջը լիքը մեղր էր: Ուրախությունից մռթմռթալով սկսեց թաթերով մեղր հանել ու ագահ-ագահ ուտել: Կերավ կշտացավ, տեսավ մեղրի մեջ կորել է,- Ես տեսքով ոնց երևամ արքային,: Մտավ գետը, լողացավ ու պառկեց քնեց:
Այդ ընթացքում գաղանները հավաքվում էին արքայի մոտ: Առաջինը վազեց եկավ աղվեսը: Տեսավ տարբեր պոչեր, գլուխ տվեց արքային ու ասաց.
-Պայծառափայլ արքադ իմ, առաջինը ես արձագանքեցի քո հրամանին, թույլ տուր ինձ ընտրել իմ ուզած պոչը:
Է՜, առյուծի համար մեկ էր ինչ պոչ կտաչ աղվեսին:
-Լավ, ընտրիր որն ուզում ես:
Խորամանկ աղվեսը ընտրեց ամենագեղեցիկ ու երկար պոչը:
Աղվեսից հետո եկավ սկյուռը, նա էլ իր համար ընտրեց գեղեցիկ պոչ, հետո կզաքիսը, փորսուղը և մյուս կենդանիները: Վերջինը վազեց եկավ նապաստակը:
-Ուր էիր, միայն մի պստլիկ պոչ է մնացել,-ասաց առյուծը:
-Ինձ դա էլ է հերիք
Բոլորին պոչ բաժանելուց հետո արքան գնաց քնելու:
Արդեն օրը մթնում էր, նոր միայն արջը քնից արթնացավ ու հիշեց, որ արքայի մոտ պետք է շտապեր: Հասավ պալատ, բայց ոչ պոչ էր մնացել, ոչ էլ որևէ գազան:
Չարացած ետ դարձավ դեպի իր անտառը: Մեկ էլճամփին տեսավ փորսուղին նստած իր պոչով հիանալիս:
-Լսիր, փորսուղ, պոչն ինչիդ է պետք, տուր ինձ:
-Ինչ ես ասում արջ ախպեր, ինչպես կարող եմ այս սիրուն պոչը քեզ տալ,-ասաց փորսուղը:
-Խաթրով չտաս, զոռով կվերցնեմ,- ասաց արջը թաթը դրեց փորսուղի վրա:
Չե՜մ տա,- ճչաց նա ու փախավ:
Արջի թաթի տակ մի կտոր փորսուղի պոչից մնաց, պոչը կպցրեց իրեն ու գնաց մնացած մեղրը ուտելու:
Իսկ փորսուղը հանգիստ չուներ, իրեն թվում էր, թե արջը ուր որ էկգա ու իր պոչը կտանի: Ու գետնի մեջ մի մեծ բույն փորեց ու այնտեղ էլ ապրեց: Վերքը լավացավ, բայց տեղը մի բիծ մնաց: Մի օր աղվեսը կողքով անցնում էր, տեսավ փորսուղին ու հարցրեց,
-Ինչ է վերևում նեղվածք է?
-Հա, քույրիկ աղվես, նեղվածք է, թե կեր փնտրելը չլիներ, գիշերն էլ դուրս չէի գա: Ու պատմեց, թե ինչ էր պատահել: Աղվեսը մտածեց, որ իր պոչը ավելի գեղեցիկ է, քան փորսուղինը, ու վախից գնաց տեղ փնտրելու: Վերջը գետնի վրա մի որջ փորեց ու մտավ այնտեղ:
Այդ օրվանից փորսուղն ու աղվեսը սկսեցին ապրել գետնաորջի մեջ:
Why do Badger and Fox live in a cave?
They say that once upon a time animals and cattle were tailless. Only the lion king of beasts had a tail.
Living without a tail was very difficult. In winter they still lived on the road, but as soon as summer came, there was no escape from flies and mosquitoes. No matter how much they called for help, there was no one to help.
The king of beasts found out about this and ordered everyone to come and get the tail from him. The king’s envoys flew to all four corners of the world to summon the animals. They let in the money, beat the drum, and woke everyone up. They told everyone except the bear. After a long search, he was finally found sleeping in a den. They shook him and ordered him to quickly follow his tail. but the bear was in no hurry, he walked calmly. He looked in all directions in search of honey. Then he saw a pufferfish on a tree — Before I reach the king, I need to gather my strength. The tree grew full of honey. Purring with joy, he began scooping out the honey with his paws and eating greedily. He ate his fill, saw that he was lost in honey, — How can I appear to the king? He entered the river, bathed and went to bed.
Meanwhile, the Galans gathered with the king. The fox came running first. He saw different tails, nodded to the king and said.
My bright prince, the first thing I did was respond to your order, let me choose the tail I want.
Well, it’s one thing for a lion to give his tail to a fox.
Well, choose the one you need.
The cunning fox chose the most beautiful and long tail.
After the fox came the squirrel, she also chose a beautiful tail for herself, then the fox, badger and other animals. The rabbit was the last to arrive.
«Where have you been? Only a small tail remains,” said the lion.
Having watched everyone, the king went to bed.
The day was already getting dark, only the bear woke up from sleep and remembered that he had to hurry to the king. He reached the palace, but there was no tail or any animal left there.
He turned angrily back into his forest. One day he saw a badger sitting on his tail.
Listen, badger, why do you need the tail, give it to me.
“What do you say, brother bear, how can I give you this wonderful tail?” — said the badger.
“Don’t deceive me, I’ll take it by force,” said the bear, putting his paw on the badger.
“I won’t,” he shouted and ran away.
A piece of the badger’s tail remained under the bear’s paw, the tail stuck to itself and went to eat the rest of the honey.
But the badger was restless; it seemed to him that the bear would remove his tail wherever he came. And he dug a large nest in the ground and lived there. The wound healed, but a scar remained in place. One day a fox walked by, saw a badger and asked:
What is above the strait?
Yes, little fox sister, this is a problem, if it weren’t for the search for food, I wouldn’t go out at night. And he told what happened. The fox thought that her tail was more beautiful than that of the badger, and out of fear she went to look for a place. Finally he dug a hole in the ground and entered it.
From that day on, the badger and the fox began to live in the hole.
One day, a traveller was passing through a desert. After walking for a few miles, he felt tired, hungry and thirsty. “How I wish I could rest for a while under a tree!” he thought.
Hundreds of years ago England was ruled by a great English king, called Alfred the Great. He became king in 871 and died in 899. He was known as a just and fair ruler. That is why he has earned the title the Great. Many interesting stories and legends are told about him. One of them tells how he learnt to read. Alfred’s mother, Queen Osburga, was a good and wise woman and a very kind mother to her little children. She was also very educated and clever and fond of reading, which was rather uncommon in those days when very few people could read or cared about it. They thought that learning was for churchmen and that it was more useful to know how to use a sword than a pen. One day Alfred and his brothers saw her reading a book. It was a book of old English songs. The book was written on parchment and the pictures were all painted by hand. It was a pretty book. As Osburga turned the pages Alfred saw the pretty pictures, so he left his play, and came to lean against his mother’s
Էդգար Ստեփանյանի բլոգ 
Для отправки комментария необходимо войти на сайт.